برای توصیف دوران غیبت و مقایسه ی آن با دوران ظهور، کمتر مثالی به مثال امام باقر (علیه السلام) می رسد که دوران غیبت را «عصر گرگی» و دوران ظهور را «عصر میزان و ترازو» می خوانند. مهمترین ویژگی عصر گرگی آن است که مردم حق امام را رعایت نمی کنند و به همین دلیل ظلم های مختلف اتفاق می افتد و در عصر ترازو، حق امام زمان (عج)، در بالاترین مرتبه ی ارزش قرار می گیرد و ردّ امانات از ویژگی های اخلاقی مردم.

بین دوره ی گرگی و میزان، «عصر قوچ» است. عصری که مردم پی به اهمیت حق امام می برند ولی حاضر به سپردن حق به او نیستند چرا که منافع شخصی و اجتماعی خود را در خطر می بینند.

یکی از زیبایی های عصر ترازو آن است که در پرتو حق مداری مردم، تحولات اجتماعی عظیمی به کمک امام عصر (علیه السلام) صورت پذیرد. چند نمونه از تحولات را نام می بریم؛ تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل.

1. فرمانبرداری از امام عصر (عج):

مهمترین ویژگی مردم عصر ظهور آن است که از فرمان امام خویش، سر بر نمی تابند و تنها حرفی که چرایی اش پرسیده نمی شود، حرف امام است. چرا که مردم می دانند، او، حرفی غیر از حق نمی زند. در پرتو این فرمانبرداری است که عدالت اجتماعی محقق می شود: «زمانی که قائم ما ظهور کند، دستش را بر سر بندگان خدا می نهد و بدان وسیله خردهای آنها را جمع می کند و فکرهای آنان را کمال می بخشد.» (1)

یکی از تعابیری که از عبارت «دستش را بر سر بندگان می گذارد» می کنند، آن است که امام بر اندیشه ی آنان مسلط می شود.